گاهی در اثر مسائل مادرزادی، ضربه های تدریجی و مزمن یا حاد ستون فقرات، برخی بیماری های استخوانی و … مفصل بین دو مهره ی کمری مجاور که در حقیقت نگهدارنده ی آن دو در کنار هم است، دچار بی ثابتی شده، توانایی های طبیعی و عملکرد مناسب خود را از دست می دهد و از این پس نه تنها کمک زیادی به بیمار نمی کند، بلکه در وضعیت های مختلف و یا به مرور زمان با تغییر شکلی که در آن اتفاق می افتد، بر ریشه های عصبی فشار آورده و دردهای شیدید برای بیمار دچار در رفتگی مهره کمری ایجاد می کند.
علائم
درد در فتگی مهره کمری معمولاً به نشستن یا تغییر وضعیت بدن تشدید شده و با استراحت به طور نسبی کاهش می یابند. گاه ایستادن با افزایش درد و راه رفتن با کاهش نسبی درد همراه است.
به مرور زمان ممکن است به علت بی ثباتی و عدم وجود ساختمان های طبیعی بین دو مهره ی مجاور، مهره ی بالایی روی مهره ی زیرینش حرکت کرده و به بسمت جلو یا عقب جابجا شود و باعث کمردرد، افزایش گودی کمر، خستگی زودرس پاها با راه رفتن، احساس جداشدگی کمر، درد در وضعیت نشسته و هنگام تغییر حالت بدن و … خواهد شد. دردهای سیاتیکی نیز ازجمله علائم نسبتاً شایع در دو بیماری فوق به شمار می روند.
درمان در رفتگی مهره کمری
-
درمان بدون جراحی
هنگامی که اقدامات معمولی شامل استراحت نسبی، ورزش درمانی، رعایت نکات پیشگیری کننده و… باعث بهبودی بیمار مبتلا به در رفتگی مهره کمری شوند، همین اقدامات کفایت کرده و به درمان بیشتری نیاز نخواهد بود.
-
درمان جراحی
اما اگر مشکلات بیمار رو به افزایش باشند و زندگی او تحت تأثیر قرار گرفته باشد یا به استراحت های طولانی مدت نیاز باشد، و از همه مهمتری علائم عصبی پیشرونده مثل ضعف و کاهش قدرت عضلانی بخشی از پا یا کل پا، اختلال در دفع ادرار و مدفوع (بی اختیاری یا گیرکردن یا هردو) پدید آمده باشد، عمل جراحی و فیکس کرده مهره ی لق یا جابجا شده بسیار ارزشمند و اغلب راه حل نهایی درمان در رفتگی مهره کمری خواهد بود.
در صورت انجام جراحی صحیح، پاسخ این بیماران به عمل بسیار عالی خواهد بود و قریب به اتفاق موارد به زندگی عادی و بدون درد و مشکل خود باز خواهند گشت.
منبع : کتاب علل و درمان دردهای ستون فقرات
