تنها شما که مبتلا به بیماری سرطان هستید می دانید که چقدر درد دارید. خیلی مهم است که وقتی درد دارید، به پزشک و پرستار خود اطلاع دهید، زیرا درمان درد در آغاز شروع آن آسان تر است و می تواند علامت هشدار دهنده زودرس در مورد عوارض جانبی درمان سرطان یا دیگر مشکلات باشد.
درد تمام زمینه های زندگی شما را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر درد داشته باشید، نمی توانید کارهای روزانه خود را انجام دهید. ممکن است در خوابیدن و خوردن مشکل پیدا کنید و نسبت به کسانی که دوست دارید، حساس شوید. ممکن است به سادگی ناامید، غمگین، و حتی وقتی که درد دارید، خشمگین شوید. خانواده و دوستان شما بیش تر وقت ها متوجه نمی شوند که چه احساسی دارید، و ممکن است احساس تنهایی زیاد و اندوه پیدا کنید.
شما نباید درد را به عنوان بخشی از بیماری سرطان خود بپذیرید. همه دردها درمان شدنی اند، و بیش تر آن ها را می توان کنترل کرد و تسکین داد. وقتی درد کنترل شود، برخی از بیماران می توانند بهتر بخوابند و غذا بخورند، در کنار دوست و خانواده باشند و لذت ببرند، و به کار و علایق شخصی خود ادامه دهند.
درد در آغاز آن بهتر تسکین می یابد. ممکن است شما چنین توصیه ای بشنوید: “بگذار درد به حداکثر برسد”. هرگز سعی نکنید فاصله میان دوزهای دارو را افزایش دهید. درد ممکن است در صورت تأخیر در تسکین آن، شدیدتر و طولانی تر شود یا شما به داروی بیش تری برای آرام کردن آن نیاز پیدا کنید.
حرف زدن درباره درد، نشانه ضعف نیست. میزان احساس درد در افراد مختلف متفاوت است. در صورتی که درد شما نسبت به کسانی که سرطانی از نوع شما دارند، بیش تر است، نیازی نیست ازخود مقاومت یا شجاعت نشان دهید. در واقع، باید به محض احساس درد آن را اعلام کنید. به یاد داشته باشید که کنترل درد در شروع آن خیلی آسان تر از وقتی است که شدت پیدا کند.
اعتیاد یک ترس شایع در میان کسانی است که داروی ضددرد مصرف می کنند. گاهی این ترس حتا باعث می شود بیمار دارو مصرف نکند یا اعضای خانواده اش او را به زیاد کردن فاصله میان مصرف دوزهای دارو تشویق کنند.
اعتیاد یعنی جست و جو و اشتیاق غیر قابل کنترل و مصرف مداوم دارو. اگر مواد مخدر (که پیش تر به نارکوتیک ها معروف بودند و قوی ترین مسکن های درد موجود هستند) برای تسکین درد مصرف شوند، با تعریفی که این جا آمده است، خیلی کم اعتیادآور هستند.
درد باید به سرعت درمان شود. داروهای قوی تر را نباید برای بعد نگه داشت. مهم است که هرچقدر دارو لازم است، مصرف کنید.
بدن شما ممکن است به دارویی که مصرف می کنید، عادت کند و آن دارو دیگر به اندازه قبل درد را تسکین ندهد. به این وضعیت، تحمل دارویی می گویند. یک مشکل در درمان درد های ناشی از سرطان این است که پزشک به ناچار مقدار دوز دارو را افزایش می دهد یا داروی دیگری اضافه می کند.
وجود درد و شدت آن بستگی به نوع سرطان، گسترش تومور، و آستانه تحمل بیمار دارد. بیش تر دردها ناشی از فشار تومور روی استخوان، اعصاب، و اندام های بدن می باشند. اکثر بیماران با سرطان پیشرفته درد دارند.
اولین گام برای طرح برنامه کنترل درد، صحبت با پزشک، پرستار و دارو ساز درباره درد است. شما باید بتوانید درد خود را برای خانواده و دوستان توصیف کنید. می توانید از دوستان یا اعضای خانواده نیز بخواهید درباره دردتان با تیم مراقبت بهداشتی صحبت کنند، به ویژه وقتی خسته هستید یا درد زیادی دارید و نمی توانید خودتان با پزشک حرف بزنید.
استفاده از یک شاخص درد به شما کمک می کند که میزان درد خود را نشان دهید. با استفاده از جدولی که از صفر تا ده شماره گذاری شده است، می توانید شدت درد خود را ثبت کنید. اگر اصلأ دردی ندارید، شماره صفر و هر چه شدت درد بیش تر می شود تا حداکثر آن که شماره ده است را ثبت کنید.
تعدادی از بیماران دچار درد مزمن ناشی از سرطان (دردی که از سه ماه بیش تر طول بکشد)، دو نوع درد دارند: درد سرطانی دائم و درد سرطانی سرکش.
درد سرطانی مزمن و مداوم اغلب با داروهای ضددرد که در ساعت های مشخص تجویز می شوند، کنترل می شود. درد سرطانی سرکش دردی است که با دوزهای معمولی داروهای ضددرد کنترل نمی شود.
درد سرطانی سرکش، جریانی از درد است که حتی در زمانی که بیمار برای درد مداوم دارو می گیرد، پیش می آید. درد سرطانی سرکش ممکن است در هر فردی متفاوت باشد و بیمار نمی تواند پیش بینی کند که درد چه زمانی شروع می شود. این درد معمولا: به سرعت ایجاد می شود، حداکثر یک ساعت طول می کشد و شبیه درد دائمی.
