عفونت و عوارض ناشی از آن

در ابتدا پزشکان بیماری ناشی از عفونت را تشخیص می دهند. در این مرحله برای شخص معلوم می شود که بدنش مسأله دار است. برای این که شخص درد را حس می کند. دستگاه دفع بسته می شود؛ انرژی که برای دفع مواد مواد مصرف می شود نیز سد می شود و بدن این انرژی را در جاهای دیگری به کار می گیرد که مقداری از سموم موجود را بیرون بریزد و مقدار سم را برای خود قابل تحمل کند. اگر تمام بدن به وسیله ی این فضولات مورد صدمه و تهدید قرار گیرد و اختلال در اعمال حیاتی اَش به وجود آید، استاد بزرگ یعنی بدن، این حالت را با درایت و کاردانی دوباره به حالت طبیعی بر می گرداند. در شرایط عفونی شدن، سموم در یک قسمت مشخص جهت دفع، انبار می شوند. مناطق متعدد در اثر تجمع این سموم دچار عفونت می شوند زیرا عفونت ها در مناطق متفاوتی از بدن به وجود می آیند. مانند: عفونت روده ی کور و لوزه ها؛ همچنین کبد و کلیه ها. تمام این عفونت ها سیستم تصفیه و دستگاه دفع بدن را دچار نقص می سازند.

انواع عفونت ها

عفونت ها را با نام بافت ها و یا ارگان هایی مشخص می کنیم که در آن ها ظاهر شده و موجب درد آن ها گردیده اند.این عفونت ها را بیشتر با آخر itis مشخص و نامگذاری می کنند مانند زکام: Rhinitis ، عفونت لوزه ها: Tonsilitis ، عفونت جگر: Hepatitis ، التهاب یا عفونت سیستم تنفسی : Bronchitis و غیره.

این بیماری ها به این خاطر به وجود می آیند که بدن اندامی مشخص را برای انبار نمودن مواد سمی و عفونت خود انتخاب کرده تا در شرایطی مناسب آن ها را بیرون بریزد. شخصی که دچار آسم می شود، بدنش برونش ها را برای ذخیره و سپس بیرون راندن مواد سمی خود انتخاب کرده است. این حالتی مزمن است زیرا مرتب تکرار می شود؛ اگر شخص مرتب بدن خود را با مواد سمی و عفونت پر کند بدن سعی می کند که مقداری از این سموم را به وسیله ی برونش ها و کیسه های هوایی شش ها بیرون ریزد. عفونت یا داشتن تب، بحران درونی بدن را گوشزد می کند که باید جدی و خطرناک تلقی شود. بدن و فقط اوست که از فرایند تب برای بیرون راندن قسمتی از سموم خود استفاده می کند. این شرایط گواه این است که بدن بیش از اندازه ی معمول فعال شده و به دست و پا افتاده تا محیط را برای خود قابل تحمل کند. این همه تلاش و کوشش فقط برای نجات خود از شرایط خطرناک است. هنگامی که بدن کارش را استادانه انجام دهد، سلامتی و شفا و احساسی خوب را برای شخص به ارمغان می آورد. انرژی عظیمی که بدن برای تولید تب ناشی از عفونت مصرف می کند به وسیله ی انرژی ذخیره اَش تأمین می شود و این باعث می گردد که به ذخایر انرژی اَش لطمه وارد شود و او را با کمبود انرژی مواجه سازد. او مقداری از این انرژی را برای هضم مواد نیاز دارد؛ برای بازی؛ برای کار؛ برای فکر کردن و … تب کردن یک جریان شفا دهنده است. مانع تب شدن، مانند این است که با مشت توی سر یک مست بکوبیم و از او بخواهیم که دست از جنگ کردن بر دارد. اگر در بیماری زکام یا گریپ به بیمار داروهای شیمیایی بدهیم، با این عمل جریان خود درمانی بدن را در نطفه خفه کرده ایم و توی سر اقدامات سالم سازی بدن زده ایم؛ در نتیجه خروج سموم قطع می شود و درجه ی عفونت بالا می رود و در این شرایط شش ها که علاوه بر سموم داخلی به طور مداوم با سموم بیرونی نیز در رابطه هستند وارد صحنه می شوند. وقتی که نیروی حیاتی بدن دچار نقصان شده باشد، شش ها نیز دچار عفونت می شوند. عفونت چهارمین مرحله ی یک بیماری است که در آن بدن به شدت سعی می کند تعادل خود را حفظ نماید. وقتی که بدن دچار صدمه های اساسی شده باشد و نتواند محیط داخلی را برای خود متعادل و معمولی کند، بیماری وارد مرحله ی پنجم می شود که تمام بدن دچار مسمومیت شده است و ما آن را با نام زخم شدن می شناسیم .

چرکی شدن (زخم ها)

زخم یعنی این که قسمت عمده ای از سلول ها و ساختمان بافت ها منهدم و مصدوم شده اَند. در این حالت سیستم های بدن در اثر ناتوانی و ضعف تجزیه می شوند و تحلیل می روند؛ زیرا مدام در حالت مسمومیت ناشی از عفونت به سر می برند؛ وقتی که بافتی به علت عفونت منهدم شد و دیگر نتوانست با بافت های سایر نقاط بدن به طور هماهنگ کار کند در اطراف بافت مصدوم یک حفره یا فضایی خالی به وجود می آید که حاکی از تنها ماندن آن بافت از کل سیستم بدن است؛ زیرا آن بافت به علت عدم هماهنگی و همکاری با سایر بافت ها در جریان معمولی بدن نمی تواند نقشی را ایفا کند و از رده خارج می شود. مثل زخمی که بر روی لب ها به وجود می آید. زخم ها می توانند در نقاط مختلف بدن ناشی از عفونت به وجود آیند.

علائم زخم ها

زخم ها اغلب با درد همراه هستند؛ زیرا در قسمت زخم شده سلول های عصبی باز می شوند و عصب ها نیز دچار صدمه می شوند. در این مکان های زخم شده، بدن مقدار زیادی مواد سمی و عفونت را برای نجات خود انبار کرده است که چون به صورت اصولی پاک سازی و دفع نگردیده اند حال به جراحت و زخم مبدّل شده اند. اگر درجه ی مسمومیت ناشی از عفونت کم باشد یا علت بروز این گونه زخم ها از بین برداشته شود، بدن دوباره این گونه زخم ها را مرمت و ترمیم می کند. این گونه ترمیم را می توان با وصله کردن یک شلوار پاره مقایسه نمود. این گونه وصله کاری را می توان سفت و سخت شدن نامید .

عوارض

سخت شدن یعنی وقتی که یک بافت، سفت و سخت می شود و بدن در قسمت های زخم شده، حفره ی موجود را با سلول های جدید سخت تر از سلول های اولیه اش پر می کند و می سازد. وقتی که یک زخم خوب می شود جای زخم ناشی از عفونت به صورتی مشخص مشهود است؛ این یک نوع سخت شدن است. در این مرحله از بیماری بدن سعی می کند مقداری از عفونت و سمومی که سلامتی اش را مورد تهدید قرار داده است، در بسته هایی کپسول مانند متراکم و انبار کند و روی شان را با بافتی سخت بپوشاند. هم زخم و هم مواد سمی در زیر این پوشش جدید محبوس شده اند و روی شان پوشیده شده است. با این تدابیر، بدن عفونت و مواد سمی را جدا می کند و به صورتی تنها به شکل غده در گوشه ای انبار می کند. اما در واقع سرطانی در کار نیست! سخت کردن مرحله ی آخری است که در آن بدن هر وقت که بخواهد می تواند در انبارهای خود دوباره پاک سازی کند؛ یعنی این که بدن مواد ذخیره شده را تحت کنترل دارد. اما اگر شخص زندگی بیمار کننده ی خود را عوض نکند و همچنان آن را ادامه دهد، آن وقت است که بدن کنترل خود را روی مواد ذخیره نموده ی خویش نیز از دست می دهد و سلول های مزاحم انگل وار به علت عفونت پیشرفته موجود در بدن شروع به استفاده از مواد غذایی سلول های دیگر می کنند که به وسیله ی سیستم لنفاوی برای تغذیه ی آن ها آورده می شود. این سلول های مزاحم به غذای سلول های دیگر دست درازی می کنند و انگل وار می خورند و کاری به بدن و این که چه بر سرش می آید، ندارند. این خاصیت سلول های انگلی است! این سلول های انگلی به عضوی تعلق ندارند که وظیفه ی خاصی را انجام دهند؛ می بلعند و آشغال تولید می کنند. این سلول های انگل، زمانی جزیی از ارکان و اعضا بودند؛ ولی حالا دیگر با مواد سمی و عفونت مسموم شده اند و به سلول های تبدیل گشته اند که همه چیز می توانند باشند به غیر از هر آنچه که در اول بوده اند. بی ریشه و معلق که تحت قانونمندی ها و اعمال بیولوژیک بدن نیستند. وقتی که این سلول ها بیش از حد از کنترل بدن خارج شدند آن وقت است که صحبت از سرطان به میان می آید.